KBC24 Bochnia Powiat Region
W Belgii gaśnie nadzieja. 18 sierpnia wojska belgijskie zaczynają wycofywać się w kierunku Antwerpii. Brukseli nie ma kto bronić – zostaje zajęta przez Niemców 20 sierpnia. Następnego dnia wojska niemieckie urządzają tam defiladę zwycięstwa. Niemców ogarnia „dzika radość”. Od 21 do 24/25 sierpnia broni się jeszcze twierdza Namur, uchodząca za niemożliwą do zdobycia. Została jeszcze Antwerpia. Niemcy uderzą na nią 27 września.
Brytyjski „The Morning Post” pisze: „Niemiecka armia inwazyjna przewaliła się przez Belgię jak planowo ukierunkowana fala powodziowa, tocząc się nieprzerwanie dniem i nocą”.
18 sierpnia Rzesza rozpoczyna główne natarcie na Francję. Ofensywa gen. Joffre’a w Alzacji i Lotaryngii okazuje się nieskuteczna. Wpływa na to niewątpliwie fakt, że Joffre wysyła na północ brytyjski korpus ekspedycyjny i część wojsk francuskich. Ich zadaniem jest powstrzymanie Niemców nadciągających z terytorium Belgii. W dniach 22-23 sierpnia Francuzi przegrywają tzw. bitwę graniczną. Zostają zmuszeni do odwrotu.
Niemcy oceniają, że w takiej sytuacji pokonanie Francji będzie już tylko formalnością. Dlatego też Moltke decyduje się wysłać dwa korpusy na front wschodni. Wydaje się, że tam będą bardziej potrzebne. Być może to wtedy zaczynało być jasne, że jednak nie da się jednocześnie osłabić Francji i Anglii oraz pokonać Rosji.
Ofensywa rosyjska w Prusach Wschodnich coraz bardziej niepokoi Rzeszę. 20 sierpnia Rosjanie rozbijają wojska niemieckie w rejonie Gołdapi i Gąbina, zmuszając je do odwrotu. Niemcy boją się o Królewiec. Dowództwo obejmuje gen. Paul von Hindenburg, zaś szefem sztabu zostaje gen. Erich Ludendorff. Obydwaj wyraźnie widzą słabe strony wojsk rosyjskich. W słabościach strony rosyjskiej Niemcy dostrzegają swą siłę. Kluczowe jest to, że miedzy armiami gen. Samsonowa i gen. Rennenkampfa istnieje rozszerzająca się luka. Najpierw oskrzydlona zostaje armia gen. Samsonowa. 26 sierpnia rozpoczyna się wielka bitwa pod Tannenbergiem (obecnie Stębark).
Od trzeciego tygodnia sierpnia do poważniejszych działań przechodzi armia austro-węgierska, najpierw uderzając między Wisłą a Bugiem. Szefem sztabu jest feldmarszałek F. Conrad von Hötzendorf. Rosjanie zostają pokonani pod Kraśnikiem (23-25 sierpnia), zagrożony jest Lublin. Klęskę ponoszą też pod Komarowem w pobliżu Zamościa (26 sierpnia – 2 września). Rozpoczynają odwrót.
Nieco inaczej sprawy mają się w Galicji Wschodniej. 21 sierpnia 8. armia gen. A. Brusiłowa przekracza graniczną rzekę Zbrucz. Pod koniec sierpnia wojska austriackie zostaną pobite w bitwie nad rzekami Złota Lipa (26-28 sierpnia) i Gniła Lipa (29 sierpnia – 1 września).
Niepowodzeniem kończy się austriacka ofensywa na Serbię. W dniach 15-24 sierpnia pod górą Cer Austriacy ponoszą druzgocącą klęskę. Ginie 37 tysięcy żołnierzy austriackich przy 3 tysiącach zabitych po stronie serbskiej. Ententa pierwszy raz wygrywa z państwami centralnymi, a Serbia zyskuje sobie w Europie wielu przyjaciół.
15 sierpnia Japonia udziela Niemcom „przyjaznej rady”: w ciągu ośmiu mają oddać jej Kiau-czou (Jiaozhou) oraz wycofać swe okręty z wód Dalekiego Wschodu. Nie otrzymawszy odpowiedzi na swe „rady”, Japonia 23 sierpnia wypowiada wojnę Rzeszy. O lokalności konfliktu nikt już nie śmie myśleć ani mówić.
[informacja prasowa]
